Schurft, jeuk, rode bultjes en schilfers op je huid: scabiës, beter bekend als schurft, komt de laatste jaren steeds vaker voor in Nederland. Het RIVM maakt zich zorgen over deze ontwikkeling en is een werkgroep gestart. GGD en het RIVM zien dat het aantal scabiëspatiënten de afgelopen vijf jaar is verdrievoudigd. Het gaat inmiddels om tienduizenden gevallen per jaar. Het gebruik van het meestvoorgeschreven middel, permetrine, is tussen 2014 en 2018 verdubbeld. Zie ook deze link.
Wat is schurft.
Schurft wordt veroorzaakt door schurftmijten, kleine
beestjes die op spinnetjes lijken. Ze graven gangetjes in je huid graven en leggen
daar eitjes. Door een allergische reactie van de huid krijg je (vooral ‘s
nachts) enorme jeuk. Het is ongevaarlijk, maar wel heel vervelend én
besmettelijk.
Schurft is binnen de homeopathische
wereld een ziekte die een grote betekenis
heeft
Samuel Hahnemann, de grondlegger van de homeopathie, was een Duitse arts en ontwikkelde zijn
theorie in een tijd waarin de geneeskunde nog nauwelijks een wetenschap was, en
er op de meeste ziekten geen antwoord was. Hij kon met zijn ontwikkelde
homeopathie de meest ernstige acute kwalen genezen maar de behandeling van de
chronische aandoeningen kreeg hij maar niet onder de knie. Steeds staken
opnieuw klachten de kop op, steeds weer in een andere vorm. Hij bedacht dat er een diepere oorzaak voor
deze ziekten moest zijn en het zoeken
naar de bron van die ongelofelijke talrijke menigte chronische kwalen hield hem
12 jaar lang dag en nacht bezig. Uiteindelijk vond hij die grondoorzaak van alle chronische
aandoeningen, psora, en tegelijk ontdekte hij de beste antipsorische middelen
die opgewassen waren tegen dit ‘veelkoppige monster met zijn talrijke
manifestaties en vormen’, zoals hij het noemde.
Naast de psora vond hij nog twee venerische aandoeningen (Gonorroe en
Syfilis), twee miasmata die eveneens chronische aandoeningen kunnen veroorzaken
maar in het kader van lepra minder relevant zijn. De psora is de meest
universele moeder van de chronische
ziekten.
Wat is die psora dan wel?
Hahnemann kwam er in zijn zoektocht achter dat er zich altijd, voorafgaand aan alle
klachten, een soort van jeukende
blaasjesuitslag had voorgedaan bij de
patiënt zelf, bij zijn ouders of
zelfs de voorouders. Heel vaak werd deze
huiduitslag niet eens opgemerkt maar bij navraag kwam het dan alsnog aan het
licht. Hahnemann beschrijft deze schurftuitslag (Krätze) als kleine sporen op
de huid. Enkele schurftblaasjes, schimmels e.d. Kleine, later groter wordende
schurftpuistjes (blaasjes) op de huid. Ze geven een wellustig kietelende,
onverdraaglijk prettige jeuk, en de
persoon wordt onweerstaanbaar gedwongen de schurftblaasjes open te krabben. Dit
geeft een enorme voldoening maar heeft een langdurig branden tot gevolg. De
blaasjes zijn de eerste uren gevuld met een waterhelder lymfevocht dat al snel
in etter veranderd. Bij het openkrabben van de blaasjes komt dit vocht vrij,
infectiemateriaal dat het besmettelijke miasma
van de psora bevat. De schurftziekte kan uit zichzelf weer verdwijnen
maar ook door onderdrukking met allerlei vormen van medicatie. Na het
verdwijnen van de huid ontstaat de
inwendige ziekte (psora) en ontstaan talloze (secundaire) inwendige
ziektesymptomen die zich door vele generaties van de mensheid heen heeft kunnen
ontwikkelen tot de meest ernstige chronische aandoeningen.
De aller-oudste documenten van de geschiedenis die wij
bezitten, laten zien dat de psora zich dan al zeer ontwikkeld heeft. Mozes
onderscheidt 3400 jaar geleden al meerdere varianten (Bijbelboek Leviticus 13,
hoofdstuk 21 vers 20). De psora heeft
zich steeds kunnen ontwikkelen en heeft zich in de tijd in verschillende vormen
gemanifesteerd. Enkele namen waaronder de psora genoemd stond en nog staat zijn o.a.: scabiës jugis,
dulcedo, lichen, belroos, melaatsheid, lepra, tinea capitis (ringworm),
nattende eczemen zoals dauwworm. Allen bevatten ze het besmettelijke miasma van de psora.
De in vele gedaanten verschijnende psora zal nooit uit zichzelf uitdoven. Het zal in de loop van de tijd zelfs verergeren. In het begin merkt de besmette patiënt nog weinig maar lichaam en geest raken meer en meer ontregeld. Er is in de reguliere geneeskunde geen medicatie gevonden die deze psora kan genezen. Hahnemann heeft de antipsorische middelen geïntroduceerd waarmee hij zijn patiënten kon behandelen en zelfs genezen. De mensheid is inmiddels zo ziek dat er meerdere, vaak vele antipsorische middelen noodzakelijk zijn in de homeopathische constitutiebehandeling.
Herkend u deze klachten? Maakt u dan eens een afspraak in mijn praktijk (online agenda)
Bron: klik